Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

3ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΗΚΑΡΗΣ 1967-1982


ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

Ο Γιώργος Δεληκάρης δίκαια έχει χαρακτηριστεί σαν ένα από τα μεγαλύτερα αυθεντικά ταλέντα που ανέδειξε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 22 Ιουλίου 1951.

Πρωτόπαιξε ποδόσφαιρο στην ιστορική ομάδα του Αργοναύτη στο Χατζηκυριάκειο το 1967. Εκεί άρχισε να δείχνει απλόχερα το ταλέντο του στα ξερά γήπεδα του Πειραιά και να μαγεύει με τις κινήσεις του. Εμβληματικός. Βιρτουόζος της μπάλας, πολυσύνθετο «δεκάρι», που ενίοτε αγωνιζόταν σαν εξτρέμ ή ακόμη και σαν σέντερ φορ και δεινός ντριμπλέρ. Έδινε την εντύπωση ότι προσπερνούσε ακίνητους τους αντιπάλους του. Ήταν αριστεροπόδαρος, ελαφρύς, με αέρινες κινήσεις και ευχέρεια στις μακρινές πάσες, ενώ δεν παρέλειπε να σκοράρει. Τεχνική που δύσκολα συναντάς ακόμη και σήμερα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που μεγάλοι παίκτες της εποχής, όπως π.χ. ο Μπεκενμπάουερ, τον αποθέωσαν. Αντάξιος και κατά πολλούς ανώτερος σε ταλέντο των Δομάζου, Παπαϊωάννου που όμως δεν είχε σταθερότητα στην καριέρα του και μπορούσε από Θεός να εξαφανίζεται!
 Δεν φοβήθηκε ποτέ τους σκληρούς αντιπάλους και γι’ αυτό και δεν είχε σοβαρούς τραυματισμούς στην καριέρα του.
 

Σαν χαρακτήρας είχε δύο πλευρές. Η μία ήταν αυτή του επαναστάτη, του ντόμπρου και ασυμβίβαστου. Αυτή τον έφερε πολλές φορές σε κόντρα με τις εκάστοτε διοικήσεις αλλά και με ανθρώπους  που προσπαθούσαν να τον βάλουν σε καλούπια. Η άλλη ήταν αυτή του ιδιόρρυθμου, του γλεντζέ αλλά και του «υπερευαίσθητου», πεισματάρη και εγωιστή. Αυτή που τον ανάγκασε να φύγει από τον αγαπημένο του Ολυμπιακό και να πάει στον Παναθηναϊκό, ενώ συχνά δεν «κατέβαινε» σε προπονήσεις και προσποιούταν τον τραυματία. Άλλωστε το παρατσούκλι «Έλληνας Τζορτζ Μπεστ» που τον συνοδεύει από την αρχή της καριέρας του, περιγράφει, σχεδόν τέλεια, το ταλέντο του αλλά και τον ιδιότροπο χαρακτήρα του. Ήταν μέλος της μεγάλης ομάδας των "ερυθρόλευκων", που δημιούργησε ο αείμνηστος πρόεδρος Νίκος Γουλανδρής με την οποία κατέκτησε τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα: 1972-73, 1973-74 και 1974-75 και τρία Κύπελλα Ελλάδας: 1971, 1973, 1975.
 


Στην ομάδα της καρδιάς του
 

 Ο Πανιώνιος είχε αποκτήσει τα δικαιώματά του και παρακολουθούσε στενά την εξέλιξή του. Το καλοκαίρι του 1968 η χούντα, για μία ακόμα φορά προσπάθησε να επέμβει στα του ποδοσφαίρου. Ο ΓΓΑ  ο περιβόητος Ασλανίδης πίεζε το Δεληκάρη να  δεχτεί τη μετακίνησή του στον Πανιώνιο. Η άρνηση του Γιώργου να υποκύψει, θα έχει επιπτώσεις στη μετέπειτα καριέρα του. Ο Ασλανίδης δεν την ξέχασε ποτέ και όταν βρήκε ευκαιρία τον τιμώρησε με ισόβιο αποκλεισμό από την Εθνική ομάδα. Στη συνέντευξη του Γιώργου σε εφημερίδα της εποχής,  που ακολουθεί διαβάζουμε όλη την εξέλιξη της υπόθεσης. 






















Τον Ιούλιο του 1969 όλες οι μεγάλες ομάδες είχαν πέσει πάνω στον Αργοναύτη προκειμένου ν' αποκτήσουν το Γιώργο Δεληκάρη. Ο Παναθηναϊκός πίεζε τον ίδιο τον παίκτη, μέσω του λοχαγού Κίτσιου, στενού συνεργάτη του Ασλανίδη, για να φορέσει το τριφύλλι. Ο Στάνκοβιτς, τότε προπονητής της ΑΕΚ, είχε δώσει εντολή να πάει οπωσδήποτε ο ποδοσφαιριστής στην Ένωση. Ο Εθνικός τον θεωρούσε σίγουρο, γιατί ο Καρέλλας έδινε στον Δεληκάρη ένα εκατομμύριο για να υπογράψει, ποσό φανταστικό για την εποχή εκείνη. Ο Δεληκάρης σκεφτόταν μόνο τον Ολυμπιακό. Άφησε το εκατομμύριο του Εθνικού και πήγε στο θρύλο για μόλις 150.000 δρχ. Ο Ολυμπιακός τον απέκτησε δίνοντας στην ομάδα του Χατζηκυριάκειου 1.050.000 δρχ, αλλά και έμψυχα ανταλλάγματα (Μιχάλης Τούντας, Μανώλης Λεβαντής, Αριστείδης Σταμάτης, Μιχάλης Καραγιάννης, Βαγγέλης Συρίγος).


Ο Σέρβος τεχνικός Στέφαν Μπόμπεκ που είχε αναλάβει εκείνο το καλοκαίρι τον Ολυμπιακό και το δύσκολο έργο της δημιουργίας μιας νέας ομάδας, δεν δίστασε να δώσει, αμέσως φανέλα βασικού στον Γιώργο Δεληκάρη, αφήνοντας έξω από την ομάδα τον μοναδικό Βασίλη Μποτίνο.
 
 
Ο Δεληκάρης καθιερώθηκε σε χρόνο ρεκόρ κι αγαπήθηκε παράφορα από τον κόσμο του Ολυμπιακού. Η ντρίπλα, οι προσποιήσεις, οι εμπνεύσεις και οι ηγετικές του ικανότητες, ήταν τα κυριότερα στοιχεία που τον χαρακτήριζαν σαν ποδοσφαιριστή.
 
Ιπτάμενος  και αέρινος αποφεύγει τα τάκλιν του Αριστείδη Καμάρα......
 
 
 
.......και του Φραγκίσκου Σούρπη.
 
 
 Η πρώτη του εμφάνιση με την φανέλα του Ολυμπιακού έγινε σε ένα φιλικό με την πρώην ομάδα του.


Η πρώτη του επίσημη εμφάνιση ήρθε στις 21 Σεπτεμβρίου  του 1969 εναντίον του ΠΑΟΚ στην Τούμπα, όπου ο Ολυμπιακός νίκησε με 1-2. Το τριήμερο 23-26 Νοεμβρίου 1969, ο Δεληκάρης πετυχαίνει τρία γκολ, δύο εναντίον του Εθνικού και 1 εναντίον της Καβάλας, κάνοντας το λιμάνι να παραμιλάει, αφού στο πρόσωπο του οι οπαδοί του Ολυμπιακού βλέπουν ένα νέο αστέρι να γεννάται. Ένα ακόμη εκπληκτικό παιχνίδι εναντίον του ΠΑΟΚ, αλλά και επιλογή του να αγωνιστεί για ένα ημίχρονο τραυματίας εναντίον του Ολυμπιακού Λευκωσίας, τον κάνουν έναν από τους πιο δημοφιλείς παίκτες στις κερκίδες του Καραϊσκάκη.
Ο Δεληκάρης ξεκινάει εξίσου εντυπωσιακά και την σεζόν 1970-71, όμως τα νυχτοπερπατήματα του με τον Αγανιάν παραμονή του αγώνα με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό, τον θέτουν εκτός ομάδας για δύο μήνες, ενώ υποπίπτει σε συνεχή πειθαρχικά παραπτώματα, εκνευρίζοντας την διοίκηση των «ερυθρόλευκων» που τον τιμωρεί με τσουχτερά πρόστιμα. Τον Ιανουάριο του ’71, ο Ολυμπιακός περνάει στα χέρια του Γουλανδρή και τεχνικός της ομάδας αναλαμβάνει ο Πετρόπουλος. Η ψυχολογία του Έλληνα «Τζορτζ Μπεστ» αλλάζει προς το καλύτερο, πραγματοποιεί εξαιρετικές εμφανίσεις, καλείται στην Εθνική Ανδρών και στον τελικό Κυπέλλου εναντίον του ΠΑΟΚ είναι από τους διακριθέντες κατακτώντας παράλληλα και το πρώτο του τρόπαιο.
 

Η σεζόν 1971-72 είναι καταστροφική για τον ψιλόλιγνο μέσο, αφού στρατιωτική θητεία και τραυματισμοί του στερούν τη δυνατότητα να προπονηθεί σωστά, ενώ υποπίπτει εκ νέου σε πειθαρχικό παράπτωμα. Η ΕΠΟ εξαντλεί την αυστηρότητα της, αποκλείοντας τον δια βίου από την Εθνική ομάδα και παράλληλα του επιβάλλει πρόστιμο 30.000 δραχμών. Μόνο θετικό νέο, στην κατά τ’ άλλα αποτυχημένη χρονιά, η εμφάνιση που πραγματοποιεί με την Εθνική Ενόπλων εναντίον του Βελγίου.


Η καλοκαιρινή διακοπή τον βοηθάει να ανασυνταχθεί και κάνει ακόμη ένα διαβολεμένο ξεκίνημα τη σεζόν 1972-73, κερδίζοντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού, ενώ αναγκάζει την ΕΠΟ να αναστείλει τον ισόβιο αποκλεισμό του από την Εθνική ομάδα.


 


 Στις 25 Οκτωβρίου 1972 ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει στο Λονδίνο την Τόττεναμ. Ο Γιώργος έχει μοναδικές στιγμές μαγεύοντας τους θεατές.





Μέχρι τα μέσα του Μαρτίου κάνει μεστή και εντυπωσιακή χρονιά, όμως και πάλι με την συμπεριφορά του καταστρέφει την εικόνα του. Χρησιμοποιεί τον στρατό σαν δικαιολογία να μην πηγαίνει στις προπονήσεις, ενώ προφασίζεται και διάφορους μικροτραυματισμούς με αποτέλεσμα να χάσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ωστόσο, ζητάει συγνώμη από την διοίκηση, η οποία την κάνει δεκτή, επιστρέφει στις καλές εμφανίσεις και βοηθάει σημαντικά τον Ολυμπιακό να κατακτήσει το ντάμπλ.


Στα βίντεο που ακολουθούν, παρακολουθούμε μερικές ενέργειές του εναντίον της ΑΕΚ το 1972 και το 1974.



Και μαγικές στιγμές εναντίον Πανιωνίου,Παναθηναϊκού  και Άρη.




Σχέση αγάπης και μίσους


Απαλλαγμένος από την στρατιωτική του θητεία πραγματοποιεί ακόμη μία εκπληκτική χρονιά (1973-74)και ο Ολυμπιακός κατακτά ξανά το Πρωτάθλημα.
 Η γεμάτη χρονιά, χωρίς προβλήματα πείθουν τον Πετρόπουλο να δώσει και πάλι το περιβραχιόνιο του αρχηγού στον Δεληκάρη.


 
Στις 16 Φεβρουαρίου 1973 ο πρωταθλητής Ευρώπης Άγιαξ αντιμετώπισε σε φιλικό παιχνίδι τον Ολυμπιακό.
Ο "Αίαντας" επικράτησε με 2-1 χάρη στα γκολ του Πιτ Κάιζερ και του ανερχόμενου Τζόνι Ρεπ. Για τον Ολυμπιακό είχε ισοφαρίσει προσωρινά ο Μίλτον Βιέρα ενώ ο μεγάλος Υβ Τριαντάφυλλος έχασε πέναλτι στο 1-1.


Οι δύο αρχηγοί μαζί με το διαιτητικό τρίο.
 

 

 
 
Ο Γιώργος Δεληκάρης σε χειραψία  με τον ιπτάμενο Ολλανδό Γιόχαν Κρόϊφ.
 

 
 
 Η μαγική του εμφάνιση στο παιχνίδι εναντίον της Σέλτικ, στη Σκωτία, για το Κύπελλο Πρωταθλητριών, αναγκάζουν τους Times του Λονδίνου να κάνουν ειδική μνεία στο όνομά του, ενώ αρχηγική ήταν η παρουσία του και στον επαναληπτικό αγώνα με τους «Κέλτες» που χάρισε την πρόκριση στον Ολυμπιακό.

Η τεράστια διαφορά ανάμεσα στις απολαβές των ξένων παικτών με αυτές των Ελλήνων αποτελούσε μεγάλο αγκάθι εκείνη την εποχή στις τάξεις των «ερυθρόλευκων» και ο Δεληκάρης αποφασίζει, στα τέλη του Οκτωβρίου, να απέχει από τις προπονήσεις της ομάδας. Η άρνηση του Ολυμπιακού και της Εθνικής να του δώσουν άδεια να παντρευτεί ρίχνει κι άλλο λάδι στη φωτιά, ενώ σε έναν αγώνα εναντίον του Ατρομήτου δέχεται έντονες αποδοκιμασίες από ορισμένους οπαδούς της ίδιας της ομάδας του.

Τα πράγματα ηρεμούν για ένα διάστημα, όμως στα μέσα Φεβρουαρίου και πάλι επαναστατεί εναντίον της νέας διοίκησης του Ολυμπιακού για χρωστούμενα χρήματα στους παίκτες της ομάδας. Απειλεί να μην κατέβει η ομάδα στον επόμενο αγώνα πρωταθλήματος, ενώ όταν βρίσκεται η λύση για τα χρωστούμενα, ζητάει εκ νέου να αυξηθούν οι απολαβές του στα επίπεδα των ξένων. Η διοίκηση του αφαιρεί το περιβραχιόνιο του αρχηγού και ο Δεληκάρης, στα μέσα του Απριλίου, εξαφανίζεται. Ταυτόχρονα οι φήμες για μεταγραφή σε ομάδα του εξωτερικού (Σέλτικ) οργιάζουν, όμως η εμφάνισή του, τρεις μήνες μετά, στην προετοιμασία των Πειραιωτών φέρνει και πάλι χαμόγελα και αισιοδοξία στις τάξεις των φιλάθλων.

Το ξεκίνημα του για την σεζόν 1975-76 είναι και πάλι το ιδανικό. Κορυφαίος στα δύο ματς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με αντίπαλο τη Δυναμό Κιέβου, Κορυφαίος στο παιχνίδι της Εθνικής με την αντίστοιχη της Γερμανίας, όμως ένας τραυματισμός του, φέρνει και πάλι σύννεφα στη σχέση του με τον σύλλογο. Ο γιατρός επιμένει ότι ο Δεληκάρης δεν έχει απολύτως τίποτα και η διοίκηση αποφασίζει να τον αποκλείσει από την ομάδα.

Οι κακές εμφανίσεις του Ολυμπιακού καθιστούν αναγκαία την παρουσία του στην ενδεκάδα και η τιμωρία του από αποκλεισμός μετατρέπεται σε 6μηνη διακοπή συμβολαίου. Το τρίμηνο Φεβρουαρίου-Απριλίου δίνει πνοή στην μεσοεπιθετική γραμμή του Ολυμπιακού, αλλά ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του κάνει και πάλι την εμφάνισή του. Σε ένα παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ και ενώ οι «ερυθρόλευκοι» βρίσκονται πίσω στο σκορ με 2-1, έχοντας νωρίτερα προηγηθεί με 1-0, βγάζει την φανέλα του και αποχωρεί από το γήπεδο, θεωρώντας ότι οι συμπαίκτες του επίτηδες είχαν μειωμένη απόδοση. Μετά την απόφαση του αυτή βρίσκει μόνο εχθρούς στα αποδυτήρια και η διοίκηση φοβούμενη αναταραχές στο εσωτερικό τον θέτει εκτός ομάδας.

 
Τέλος εποχής

Παρά τα όσα προηγήθηκαν, ο σύλλογος συνεχίζει να του δείχνει εμπιστοσύνη και δεν το μετανιώνει. Ο Δεληκάρης εμφανίζεται στο γήπεδο, τη σεζόν 1976-77, πιο ώριμος από ποτέ και αναλαμβάνει και πάλι το ρόλο του αρχηγού. Πολυτιμότερος στα περισσότερα παιχνίδια του Ολυμπιακού, σκοράρει και δημιουργεί ακατάπαυστα, ενώ σε ένα παιχνίδι με αντίπαλο τον Ηρακλή αγωνίζεται τραυματίας και τον οδηγεί σε νίκη με 3-1.

 
Στις 3 Απριλίου 1977 ανοίγει το σκορ εναντίον του ΠΑΟΚ. Τελικό σκορ 2-0.




Παρόμοιο το σκηνικό και το πρώτο τρίμηνο της επόμενης χρονιάς, όμως η γενική μετριότητα του Ολυμπιακού φέρνει γκρίνια στα αποδυτήρια της ομάδας. Ο Δεληκάρης τα βάζει με τον προπονητή Βεσελίνοβιτς αλλά και τον Αϊδινίου. Χάνει για ακόμη μία φορά το περιβραχιόνιο του αρχηγού, ενώ το παιχνίδι εναντίον της Καβάλας στις 8 Ιανουαρίου 1978 θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα του με την φανέλα του «δαφνοστεφανομένου». Ο Γιώργος φόρεσε για τελευταία φορά τα ερυθρόλευκα. Ύστερα μάζεψε τα πράγματά του κι έφυγε από το σπίτι. Άφησε πίσω του δέκα κόκκινα χρόνια γεμάτα απαράμιλλη τέχνη, ιδιοφυείς επιλογές, έντονα πάθη και δεκάδες απορίες που δε λύθηκαν ποτέ.  Ο Δεληκάρης αγωνίστηκε φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλλα σε 399 αγώνες. Συγκεκριμένα έπαιξε σε 226 αγώνες πρωταθλήματος, σε 60 φιλικούς, σε 62 διεθνείς αναμετρήσεις, σε 34 ματς κυπέλλου Ελλάδας και σε 17 παιχνίδια Κυπέλλων Ευρώπης, πετυχαίνοντας συνολικά 25 γκολ. 

Αλλαγή στρατοπέδου και πρόωρο αντίο

Αποτέλεσμα της κόντρας του με την διοίκηση του Ολυμπιακού ήταν να μεταγραφεί στον αιώνιο αντίπαλο Παναθηναϊκό. Η μεταγραφή του χαρακτηρίστηκε ως «μεταγραφή του αιώνα». Το μετάνιωσε άμεσα.Η εμφανής έλλειψη ενθουσιασμού του ίδιου του παίκτη για το ποδόσφαιρο, δεν βοήθησαν τον Δεληκάρη να δικαιολογήσει τους παχυλούς τίτλους των εφημερίδων.
Παράλληλα γίνεται κόκκινο πανί για τους οπαδούς του Ολυμπιακού που νιώθουν προδομένοι από το αγαπημένο τους παιδί.
Αντιμετωπίζει για πρώτη φορά τον Ολυμπιακό στο στάδιο Καραϊσκάκη στις 6 Μαΐου 1979 στα πλαίσια της 30ης αγωνιστικής της σεζόν 1978-79.

 
Οι δύο αρχηγοί Γιάννης Κυράστας και Γιώργος Δεληκάρης.
 
 
Ο Ολυμπιακός νίκησε 1-0 με γκολ του Περόνε από κτύπημα φάουλ.
 
 
 
 
Στο βίντεο  της εκτέλεσης του φάουλ που ακολουθεί, ο Δεληκάρης είναι ο μεσαίος από τους τρεις παίχτες που σχημάτισαν το τείχος.
 
 
 
Ο απολογισμός με τη φανέλα των «πράσινων» πενιχρός. Μόλις 35 συμμετοχές και 5 γκολ στο ελληνικό πρωτάθλημα στα δυόμισι χρόνια παραμονής του στο «τριφύλλι». Για ανεξήγητους μέχρι και σήμερα λόγους, ο Γιώργος Δεληκάρης αποφασίζει στις 19 Οκτωβρίου του 1981, σε ηλικία 30 ετών, να αποσυρθεί από τους αγωνιστικούς χώρους, ξαφνιάζοντας  την ελληνική ποδοσφαιρική κοινότητα. "Φύσηξε για τελευταία φορά την κάνη του πιστολιού του, ανέβηκε στο άλογό του και και σαν μοναχικός καβαλάρης εξαφανίστηκε στον ορίζοντα, φροντίζοντας να σβήσει κάθετι τον συνέδεε μ' αυτόν".  
Με τη στρογγυλή θεά δεν ασχολήθηκε ξανά, ενώ οι δημόσιες εμφανίσεις του και οι συνεντεύξεις του είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, αφού αποφάσισε να κρατήσει μακριά τα φώτα της δημοσιότητας.
 
Το πικραμένο βλέμα του στη δεύτερη φωτό τα λέει όλα.
 
 

Στην Εθνική Ελλάδας


Με την Ελλάδα αγωνίστηκε επί μία δεκαετία, το διάστημα 1971-1981. Έφτασε τις 32 συμμετοχές στο εθνικό μας συγκρότημα και πέτυχε 7 γκολ. Αριθμοί πολύ μικροί μπροστά στο τεράστιο ταλέντο και την ηλικία του. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στις 21 Απριλίου 1971 στο Στάδιο Γουέμπλεϊ, σε αγώνα των προκριματικών του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 1972 (τότε Κυπέλλου Εθνών) εναντίον της Αγγλίας, όταν αντικατέστησε τον Γιώργο Δέδε στο 88΄.

Υπήρξε μέλος της ομάδας που διεκδίκησε μέχρι τέλους από την τότε παγκόσμια πρωταθλήτρια Δυτική Γερμανία την πρόκριση στο Κύπελλο Εθνών του 1976. Έχει μείνει στην ιστορία το εκπληκτικό τέρμα που πέτυχε στις 20 Νοεμβρίου 1974 στο Στάδιο Καραϊσκάκη, όταν έπειτα από σέντρα του Μίμη Δομάζου πετάχτηκε στη μικρή περιοχή με εναέριο εξωτερικό τακουνάκι και έστειλε την μπάλα στο "Γ" του εμβρόντητου Ζεπ Μάγερ. Ήταν το πρώτο από τα επτά τέρματα που σημείωσε με την Ελλάδα.

 20 Νοεμβρίου 1974 – Πειραιάς - Στάδιο Καραϊσκάκη. Προκριματικά Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης 1976. Προπονητής : Αλκέτας Παναγούλιας.
Διαιτητής: Ραϊνέα (Ρουμανία).

Ελλάδα – Δυτική Γερμανία 2-2 (1-0).

Σκόρερς : 12’ Δεληκάρης. 51’ Κούλμαν, 70’ Ελευθεράκης, 82’ Βίμμερ.
 




 
 




Σκόραρε και στον επαναληπτικό στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, ισοφαρίζοντας σε 1-1 στο 79΄.
11 Οκτωβρίου 1975 – Ντύσσελντορφ - Rhein Stadium
Δυτική Γερμανία – Ελλάδα 1-1. Προκριματικά Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης 1976.
Προπονητής : Αλκέτας Παναγούλιας.
Διαιτητής: Τόμας (Ουαλλία).
Σκόρερς: 67’ Χάυνκες, 79’ Δεληκάρης.
Το αποτέλεσμα θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία για την Ελλάδα, αφού οι Γερμανοί ήταν κάτοχοι του Παγκοσμίου Κυπέλλου ένα χρόνο πριν, με παίκτες μεγάλης κλάσης (Μπεκενμπάουερ, Χάυνκες, Μάγερ, Μπράϊτνερ, Καλτς). Παρ’ όλα αυτά η Εθνική μας κατάφερε να απαντήσει στο προβάδισμα των Γερμανών με το εκπληκτικό γκολ του Δεληκάρη.





Στις 21 Σεπτεμβρίου 1977 σε φιλικό αγώνα κατά της Ρουμανίας στο Βουκουρέστι αγωνίστηκε για πρώτη φορά ως αρχηγός της ελληνικής ομάδας, στον πρώτο αγώνα της Ελλάδας με προπονητή τον Αλκέτα Παναγούλια. Ο παραγκωνισμός του από τον Ολυμπιακό και η μεταγραφική του περιπέτεια στον Παναθηναϊκό είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τη θέση του από τον Ιανουάριο ως το Σεπτέμβριο του 1978. Επανήλθε στον αγώνα για τα προκριματικά του Κυπέλλου Εθνών 1980 κατά της Ε.Σ.Σ.Δ στις 20 Σεπτεμβρίου 1978, στον οποίο ήταν αρχηγός. Υπήρξε βασικό μέλος της ομάδας που προκρίθηκε στην τελική φάση της διοργάνωσης.
 
Σαν αρχηγός  πέτυχε δύο τέρματα στο 8-1 επί της Φινλανδίας στις 11 Οκτωβρίου 1978.
 
 

Ελλάδα – Φινλανδία 8-1 (5-0)
Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 1978
 Αθήνα (Γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας)
Θεατές: 9.000
 
Ελλάδα: Κωνσταντίνου, Κυράστας, Ραβούσης, Φοιρός, Πάλλας, Νικολούδης, Δεληκάρης (αρχηγός), Αρδίζογλου, Μητρόπουλος (67' Σεµερτζίδης), Γαλάκος (82' Ζιάκος), Μαύρος.
Φινλανδία: Αλάγια, Βίχταλα, Σάλονεν, Τόλσα, Ράντα, Γιαντούνεν, Σουσµαλάϊνεν (74' Νιεµίνεν Λ.), Χεϊσκάνεν, Πίικε (29' Κουνιχόνεν), Ισµαήλ, Νιεµίνεν Γ.
Διαιτητής: Λανγκεχόβεν (Βέλγιο)
Σκόρερς: 15', 25' Νικολούδης, 23', 47' Δεληκάρης, 38', 44', 75' (πέναλτι) Μαύρος, 61' Χεϊσκάνεν, 81' Γαλάκος.




Ως αρχηγός αγωνίστηκε ξανά στις 15 Νοεμβρίου 1978 σε αγώνα για το Βαλκανικό Κύπελλο στα Σκόπια με την τότε Γιουγκοσλαβία.
Στις 14 Φεβρουαρίου 1979 σημείωσε το πέμπτο του τέρμα με την Ελλάδα σε φιλικό αγώνα εναντίον του Ισραήλ.

Ξαναφόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού, στις 12 Σεπτεμβρίου 1979, ημέρα Τετάρτη, όταν  η Εθνική μας αντιμετώπισε στον τελευταίο αγώνα του ομίλου τη Σοβιετική Ένωση στο Γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
 
 Δεληκάρης, Κωνσταντίνου, Γαλάκος, Λιβαθηνός, Φοιρός, Ιωσηφίδης, Αρδίζογλου, Νικολούδης, Γούναρης, Δαμανάκης και Καψής.
 
Με νίκη θα προκρινόμασταν στα τελικά και ο Δεληκάρης μετά από μία περίτεχνη ενέργεια δημιουργεί το μοναδικό γκολ που πετυχαίνει στο 26ο λεπτό ο Τάκης Νικολούδης.
Ελλάδα – Σοβιετική Ένωση 1-0 (1-0)
Λεωφόρος Αλεξάνδρας 12/9/1979
Θεατές: 25.000
Διαιτητής: Γκαρίτο (Πορτογαλία)
Σκόρερ: 26' Τάκης Νικολούδης.
Ελλάδα: Κωνσταντίνου - Γούναρης (74' Κυράστας), Ιωσηφίδης, Φοιρός, Καψής, Δαµανάκης, Λιβαθηνός, Αρδίζογλου (64' Ορφανός), Νικολούδης, Δεληκάρης (αρχηγός), Γαλάκος.
Σοβιετική Ένωση: Ντασάεφ, Πρίγκοντα (36' Σάβλο), Μπούµπνοφ, Μαχαβίκοφ, Χιντιατούλιν, Νικούλιν, Γκερέκοφ, Κιπιάνιν (46' Γκιουρτσίτσεν), Γκαβριλένκο, Μαξιµένκο, Σεγκέλια.
 



Ένας τραυματισμός τον εμπόδισε να αγωνιστεί στα γήπεδα της Ιταλίας τον Ιούνιο του 1980 στα τελικά της διοργάνωσης.
Επανήλθε ως αρχηγός στις 15 Οκτωβρίου 1980, στην ιστορική νίκη με 1-0 επί της Δανίας στην Κοπεγχάγη για τα προκριματικά του Μουντιάλ 1982.
 
Πέτυχε το έκτο του τέρμα με πέναλτι επί της Αυστραλίας, στις 11 Νοεμβρίου 1980 στον αποχαιρετιστήριο αγώνα του Μίμη Δομάζου.




 Αγωνίστηκε ως αρχηγός για τελευταία φορά εναντίον της Ιταλίας στις 6 Δεκεμβρίου 1980. Η τελευταία του συμμετοχή με την Ελλάδα ήταν στις 14 Οκτωβρίου 1981 επί της Δανίας στη Θεσσαλονίκη για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αγώνα στον οποίο αντικαταστάθηκε στο 23΄ λόγω τραυματισμού.
 
Το μεγάλο καρέ
Συνυπήρξε τη δεκαετία του '70 με άλλα τρία μεγάλα δεκάρια του Ελληνικού ποδοσφαίρου, συνθέτοντας ένα μοναδικό καρέ στην Εθνική ομάδα.
 
Με το Μίμη Δομάζο


 
 
Με το Μίμη Παπαϊωάννου
 
 
 
Και με το Γιώργο Κούδα





Κλείνοντας το κεφάλαιο, ας ακούσουμε τι λένε γι αυτόν οι αιώνιοι αντίπαλοι(Δομάζος,Αντωνιάδης και Σούρπης).
 



Μόλις το 2005 εμφανίστηκε στην μπουτίκ του Ολυμπιακού για να υπογράψει κάποια αυτόγραφα, δηλώνοντας μετανιωμένος που έφυγε το 1978 από τους Πειραιώτες και γνωρίζοντας την αποθέωση από τους ερυθρόλευκους φιλάθλους.


 Για κάποιο διάστημα αρθρογράφησε στην εφημερίδα "Πρωταθλητής". Το 2006 ο Γιώργος Κούδας εξέδωσε το βιβλίο του "το παιχνίδι της ζωής μου". Ο Δεληκάρης έδωσε το παρόν και αυτή ήταν η τελευταία δημόσια εμφάνισή του.


Ξαναπέρασε στην αφάνεια και λίγο καιρό μετά, χρειάστηκε να υποβληθεί σε εγχείρηση καρδιάς, τα έξοδα της οποίας κάλυψε ο Σωκράτης Κόκκαλης και η ΠΑΕ Ολυμπιακός.


 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου