1ο ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΩΣ ΤΟ 1964

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ

Ο Ολυμπιακός είναι ταυτισμένος με τον Πειραιά, που πήρε το όνομά του από το ρήμα «περαιώ» που σημαίνει περνώ απέναντι. Το 1922 μετά το διωγμό του Ελληνικού στοιχείου από τη Σμύρνη αλλά και τις άλλες περιοχές της Μικράς Ασίας και του Πόντου, ο Πειραιάς δέχθηκε περισσότερους από 100.000 πρόσφυγες, με αποτέλεσμα να γίνει η τρίτη σε πληθυσμό πόλη της Ελλάδας, μετά από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, με 250.000 κατοίκους. Σε αυτές τις συνθήκες βρήκε πρόσφορο έδαφος να γεννηθεί ένα σωματείο, που θα γιγαντώνονταν σιγά σιγά με το πέρασμα των δεκαετιών. Το 1894 εμφανίστηκε ο Πειραϊκός σύνδεσμος με λογοτεχνική, πολιτιστική, εκπαιδευτική και αθλητική δράση. Το 1904 απέκτησε και ποδοσφαιρικό τμήμα, έχοντας στις τάξεις του τους Γιάννη, Γιώργο και Βασίλη Ανδριανόπουλο, Νίκο Πανόπουλο, Βαγγέλη Μωραΐτης. Γιώργο Αλεκάκη, Χρήστο Πέππα, Γιώργο Χατζηανδρέου, Νίκο Γαβαλά, Καραμούζη και Νίκο Βλάσση. Το 1909 ήταν η σειρά της Πειραϊκής ένωσης, να κάνει τη σειρά της, έχοντας για ποδοσφαιριστές της, τους Ντίνο Ανδριανόπουλο, Νίκο και Ντίνο Καλούδη, Βρασίδα Τρουποσκιάδη, Γιώργο Μιχαλόπουλο, Νίκο Βούρβουλη, Τάλη Λεκκό, Δημήτρη Ήμερο, Χρήστο Καζάκο, Φώτη Πρωτοψάλτη και Λεωνίδα Λεούση.  Οι δύο αυτοί εκπρόσωποι του λιμανιού ήταν το αντίπαλο δέος για τις ισχυρές ομάδες της Αθήνας, τον Πανελλήνιο, τον Π.Ο Γουδή, τον Π.Ο.Α, (αργότερα Π.Π.Ο.Α και πολύ αργότερα Παναθηναϊκό) και άλλες μικρότερης εμβέλειας. Ο Πειραϊκός μάλιστα, έγινε και ο πρώτος πρωταθλητής Ελλάδος το 1923, παρά το γεγονός ότι δεν είχε συσταθεί ακόμα η Ε.Π.Ο (1926). Το πρωτάθλημα διοργανώθηκε από την Ε.Π.Σ.Ε (Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ελλάδος), η οποία αναγνωρίστηκε την ίδια χρονιά από τη F.I.F.A.

Αρχικά διεξήχθη το πρωτάθλημα Αθήνας – Πειραιά, από το οποίο προκρίθηκαν στην τελική φάση, ο Πειραϊκός σύνδεσμος, ο Πανιώνιος, ο Απόλλων Αθηνών, ο Παναθηναϊκός και η Πειραϊκή ένωση. Ο Πειραϊκός νίκησε και τους τέσσερις αντιπάλους του στην τελική φάση. Τον Πανιώνιο με 4-3, τον Απόλλωνα με 2-1, τον Παναθηναϊκό με 6-1 και την Πειραϊκή με 4-1. Αντίπαλός του στον τελικό ήταν ο Άρης (πρωταθλητής Μακεδονίας – Θράκης) και διαιτητής ο Πέτρος Σαριδάκης  σημαίνων παράγοντας του Ηρακλή. Το παιχνίδι διεξήχθη στη Θεσσαλονίκη, στο γήπεδο των Σκαμνιών, έδρα του Ηρακλή. Οι συνθέσεις των δύο ομάδων. Πειραϊκός : Νίκος Βλάσσης, Χρήστος Πέππας, Γιώργος Χαλκιόπουλος, Α. Κεχαγιάς, Νίκος Πανόπουλος, Νίκος Γαβαλάς, Γιάννης (αρχηγός), Βασίλης και Γιώργος Ανδριανόπουλος, Βαγγέλης Μωραΐτης και Γιώργος Χατζηανδρέου. Άρης : Γιώργος Σεραφείμ, Δημήτρης Οπλοποιός, Απόστολος Νικολαΐδης (αρχηγός), Τόνι Σκέμπερ, Κώστας Βικελίδης, Ντίνος Καλούδης, Γιώργος Πάγκαλος, Ηλίας Κεσίογλου, Αγοραστός Αγοραστού, Βασίλης Ιωαννίδης και Ζαχαρίας Βλαχόπουλος. Ο Α. Κεχαγιάς ήταν ποδοσφαιριστής του Απόλλωνα Αθηνών και ενίσχυσε την πειραϊκή ομάδα, ενώ ο Απόστολος Νικολαΐδης του Παναθηναϊκού και ο Ντίνος Καλούδης της Πειραϊκής ένωσης έπαιξαν με την ομάδα του Άρη. Τότε δεν υπήρχε κανονισμός που να απαγορεύει την ενίσχυση μιας ομάδας από παίχτες κάποιας άλλης.

Με δεδομένες και τις επιτυχίες που είχε η Μικτή Πειραιά σε βάρος τόσο της Μικτής Αθηνών όσο και της Μικτής Θεσσαλονίκης, οι εφημερίδες της εποχής έγραψαν ότι ο Πειραιάς ήταν «η πρωτεύουσα του Ελληνικού ποδοσφαίρου».  

Η   ΙΔΡΥΣΗ

Παράγοντες των δύο πειραϊκών ομάδων σε μια ιστορική συνάντηση που έγινε στις 10 Μαρτίου 1925, αποφάσισαν την ένωση των δύο σωματείων. Στην ταβέρνα του Μοίρα  στη συμβολή των οδών Αλκιβιάδου και Καραολή  Δημητρίου (τότε Τζαβέλλα) έδωσαν το παρόν 33 άνθρωποι, οι οποίοι και θεωρούνται ιδρυτικά μέλη του Ολυμπιακού. Αυτοί είναι οι : Βασίλης, Γιάννης, Γιώργος και Ντίνος Ανδριανόπουλος, Δημήτρης και Νίκος Ανδρόνικος, Δημήτρης Αυδής, Νίκος Βλάσσης, Στέφανος Εμμανουήλ, Νίκος Ζαχαρίας, Θανάσης Καλλίτσης, Νίκος και Ντίνος Καλούδης, Νότης Καμπέρος, Κώστας Κλειδουχάκης, Όθωνας Κόκκινος, Τριαντάφυλλος Κρέμος, Παναγιώτης Κωστάλας, Παναγιώτης Λαγουμιτζής, Ανδρέας και Σπύρος Λουκάκης, Γιάννης Λουλουδάλης, Βαγγέλης Μαγκόπουλος, Μιχάλης Μανούσκος, Σταύρος Μαραγκουδάκης, Γρηγόρης Ντούφας, Θόδωρος Ορλώφ, Φώτης Πρωτοψάλτης, Γιάννης και Νίκος Συμιγδαλάς, Χρήστος Τζουμερκιώτης, Βρασίδας Τρουποσκιάδης και Σπύρος Ψαλλιδάς.

Κύριος ομιλητής ήταν ο Μιχάλης Μανούσκος βιομήχανος και κατοπινός δήμαρχος και βουλευτής Πειραιώς. Με τα αδιαμφισβήτητα επιχειρήματά του τόνισε την ανάγκη της δημιουργίας ενός συλλόγου που θα ξέφευγε από τα τοπικά όρια και θα πρωταγωνιστούσε σε πανελλαδική κλίμακα. Η πρότασή του έγινε ομόφωνα δεκτή.

Ο Νότης Καμπέρος αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού και ένας από τους καλύτερους αεροπόρους της εποχής, βάφτισε το σύλλογο «Ολυμπιακό» και ο Μανούσκος συμπλήρωσε το όνομα της νέας ομάδας «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιά». Αποφασίστηκαν από κοινού τα χρώματα της ομάδας να είναι το κόκκινο και τι λευκό. Το κόκκινο για να τονίζει τη δύναμη, την ισχύ και τις χαμένες πατρίδες. Το λευκό για να συμβολίζει την αγνότητα και την ηθική.

Η ιδέα της ριγέ φανέλας, αλλά και το έμβλημα του δαφνοστεφανωμένου έφηβου(νικητή, πρωταθλητή) ήταν ιδέα του Γιάννη Ανδριανόπουλου.  

Η πρώτη καταστατική συνέλευση του Ολυμπιακού έγινε το Μάϊο του 1925. Το πρωτοδικείο έδωσε την έγκρισή του για το νέο σύλλογο στις 25 Μαΐου 1925 με αριθμό πρωτοκόλλου 1247/25.

Το όνομα «Ολυμπιακός» προκάλεσε την αντίδραση της Ε.Ο.Α (Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων) σημερινή  Ε.Ο.Ε (Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή), η οποία θεώρησε πως θα υπήρχε σύγχυση με το δικό της όνομα. Το πρωτοδικείο Πειραιά όμως, ενέκρινε το σύλλογο με τη συγκεκριμένη ονομασία. Πρώτος Πρόεδρος εξελέγη ο Μιχάλης Μανούσκος, Αντιπρόεδροι ο Νότης Καμπέρος και Τριαντάφυλλος Κρέμος, Γενικός Γραμματέας ο Σταύρος Μαραγκουδάκης, Ταμίας ο Θανάσης Κόκκινος, και έφορος ο Παναγιώτης Λαγουρατζής. Μέλη του Δ.Σ ήταν οι Νίκος Ζαχαρίας, Γιάννης Λουλουδάκης, Δημήτρης Σκλιάς, Ε.Κασιμάτης, Καββαδίας και Κώστας Κυρίμης.

Η πρώτη ομάδα του 1925 με τους πέντε αδελφούς Ανδριανόπουλους.

Η εμβληματική πεντάδα των Ανδριανοπουλαίων: (από αριστερά) Γιάννης, Ντίνος, Γιώργος, Βασίλης και Λεωνίδας Ανδριανόπουλος. Η συμβολή τους στη δημιουργία και τη γιγάντωση του Ολυμπιακού, θεωρείται ανεκτίμητη.

 

Πρώτη έδρα του Ολυμπιακού αποτέλεσε το Ποδηλατοδρόμιο το οποίο ήταν γήπεδο με καρβουνόσκονη, ενώ δεν είχε επαρκείς εγκαταστάσεις για να φιλοξενήσει τους πολυάριθμους φιλάθλους που το κατέκλυζαν εξ αρχής.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ 1925 ως 1931

Από το ξεκίνημά του πραγματοποίησε επιτυχίες που τον ισχυροποίησαν ως σύλλογο. Από το 1925 έως το 1929, η μοναδική ομάδα που κατάφερε να τον νικήσει ήταν ο Παναθηναϊκός δείχνοντας από νωρίς ότι θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος. Επί τρία συναπτά έτη μάλιστα, 4 Μαρτίου 1926 ως 3 Μαρτίου 1929, παρέμεινε αήττητος σε πρωτάθλημα και φιλικά παιχνίδια κάνοντας ρεκόρ.Πρώτος επίσημος αγώνας που έδωσε στην ιστορία του ήταν με την ομάδα του γαλλικού πολεμικού πλοίου Ζαν ντ' Αρκ, στις 30 Απριλίου 1925 στο Ποδηλατοδρόμιο, την οποία και νίκησε με 6–0. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στο νεοσύστατο Πρωτάθλημα Πειραιά, όπου έμελλε χρονικά να είναι και ο πρώτος τίτλος που κατέκτησε η ομάδα. Κατέκτησε το Πρωτάθλημα Πειραιά και τις επόμενες δύο χρονιές, ενώ ελλείψει εθνικού πρωταθλήματος έδωσε αρκετούς φιλικούς αγώνες με άλλες ομάδες σημειώνοντας μεγάλες νίκες και σκορ.Σε φιλικά παιχνίδια την περίοδο 1925–26, νίκησε τον Άρη 3–1, τον Ηρακλή 6–1 και 4–0, την ΑΕΚ 5–2, ενώ αναδείχτηκε ισόπαλος στον πρώτο αγώνα με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό 3–3. Η μοναδική ήττα της περιόδου ήταν από τον Παναθηναϊκό με 2–1, στο δεύτερο αγώνα μεταξύ των δύο ομάδων. Την περίοδο 1926–27, συνέτριψε τον ΠΑΟΚ 7–1, τον Παναθηναϊκό 5–1, την ΑΕΚ 6–2 και 3–1, τον Ηρακλή 4–2, τον Εθνικό 2–1 και 3–2, ενώ επικράτησε και σε διεθνή αγώνα επί της Λέφσκι Σόφιας με σκορ 3–2. Σημαδιακή ήταν η χρονιά 1927-28, όπου Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και ΑΕΚ, αποβλήθηκαν από τη νεοσύστατη ΕΠΟ, δεν συμμετείχαν στο πρώτο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και ίδρυσαν το λεγόμενο ΠΟΚ. Ο ΠΟΚ διοργάνωσε το Κύπελλο Πάσχα, το οποίο και κατέκτησε ο Ολυμπιακός, επικρατώντας του Παναθηναϊκού με 3–1, της ΑΕΚ με 4–1, της Βίνους Σπάρτα με 5–1 και της Μπεογκράντσκι με 3–0. Την επόμενη χρονιά 1928–29, ο Ολυμπιακός συμμετείχε και κατέκτησε ξανά το Πρωτάθλημα Πειραιά, ενώ υπερασπίζεται επιτυχώς τα κεκτημένα και στο 2ο Κύπελλο Πάσχα.

Την περίοδο 1929–30, μετείχε για πρώτη φορά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, το οποίο απέτυχε να κατακτήσει γνωρίζοντας μάλιστα την πρώτη του ήττα μετά από τρία χρόνια, ξανά από τον Παναθηναϊκό. Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, με τον Ολυμπιακό να κατακτά για πρώτη φορά το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του 1930–31, νικώντας όλους τους βασικούς διεκδικητές του τίτλου. Η ομάδα ηττήθηκε μόλις σε έναν από τους 14 αγώνες που αγωνίστηκε, νικώντας 11 φορές ενώ σε 2 μόλις αγώνες αναδείχθηκε ισόπαλη. Άξιες αναφοράς είναι οι νίκες επί του Παναθηναϊκού με 3–1 εντός και 3–2 εκτός έδρας. Εμβληματικοί παίκτες της ομάδας του Ολυμπιακού την περίοδο 1925–1930 ήταν οι Γιώργος, Λεωνίδας, Βασίλης, Γιάννης και Ντίνος Ανδριανόπουλος, Λάκης Λεκκός, Φίλιππος Κουράντης, Νίκος Πανόπουλος και οι τερματοφύλακες Κώστας Κλειδουχάκης και Αχιλλέας Γραμματικόπουλος.

                                                                          

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΥΜΝΟΣ

 Ο πρώτος ύμνος που γράφτηκε για ομάδα στην Ελλάδα ήταν εκείνος του Ολυμπιακού. Γράφτηκε το 1931 από τον Μίμη Βασιλειάδη και μελοποιήθηκε από τον Γιάγκο Λαουτάρη. Το τέμπο του θυμίζει αρκετά τους ύμνους των ισπανικών ομάδων. Στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της περιόδου 1930-31 ο Ολυμπιακός είχε μια πολύ ισχυρή ομάδα, η οποία σημείωσε 7 νίκες σε 7 παιχνίδια σκοράραντας 22 τέρματα μέσα στο Ποδηλατοδρόμιο (Στάδιο Καραϊσκάκη). Ο Βασιλειάδης εμπνεόμενος από αυτές τις επιτυχίες της ομάδας έγραψε τους στίχους –που προειδοποιούσαν τους αντιπάλους των Πειραιωτών να φύγουν μπροστά από εκείνη την ομάδα που νικούσε όποιον αντίπαλο αντιμετώπιζε– και ο Λαουτάρης συνέθεσε την μουσική του πρώτου ύμνου του Ολυμπιακού.

Η ΕΔΡΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ 1931 ως 1944

Με την έναρξη της νέας δεκαετίας, τα τοπικά πρωταθλήματα υποβαθμίζονταν και αυξανόταν η απήχηση, σε συλλόγους και φιλάθλους, του Πανελληνίου Πρωταθλήματος. Επίσης, το πρωτάθλημα Πειραιά διεκόπη τις περιόδους 1934–35 και 1940–41 (λόγω του πολέμου).

Τον Οκτώβριο του 1931, οι Γιώργος και Γιάννης Ανδριανόπουλος αποσύρθηκαν και άλλαξε ο βασικός κορμός της ομάδας. Εκείνη την περίοδο (1931–32), το πρωτάθλημα κατέκτησε ο Άρης Θεσσαλονίκης. Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να πάει μακριά ούτε στην πρώτη του συμμετοχή στο Κύπελλο Ελλάδος, αφού αποκλείστηκε πρόωρα από τον Απόλλωνα.Την επόμενη χρονιά κατέκτησε το πρωτάθλημα, νικώντας τον Άρη

(3–2, 5–0) και την ΑΕΚ (3–1, 3–2). Την ίδια χρονιά ο Ολυμπιακός πέτυχε θρίαμβο με σκορ 6–1 επί του Παναθηναϊκού μέσα στη Λεωφόρο για το Κύπελλο, αποτέλεσμα που συνιστά τη μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκη στην ιστορία των αναμετρήσεων των δύο ομάδων.

 Παρά τον εκτός έδρας θρίαμβο επί του αιωνίου αντιπάλου, η ομάδα δε θα καταφέρει να φτάσει στον τελικό. Τον τίτλο του πρωταθλητή διατήρησε και την περίοδο 1933–34, με νίκες επί του Ηρακλή (3–2 και 2–1).

Εκείνη την εποχή, η ομάδα ανανεωνόταν διαρκώς και πλέον από τους Ανδριανόπουλους είχε μείνει μόνο ο Λεωνίδας. Νέοι παίκτες, με σημαντικότερους τους Γιάννη Βάζο, Χριστόφορο Ράγκο και Θεολόγο Συμεωνίδη, οδηγούσαν την ομάδα από τρόπαιο σε τρόπαιο.

Το 1934–35 το πρωτάθλημα δεν ολοκληρώθηκε, οι ερυθρόλευκοι είχαν ισοβαθμήσει με Εθνικό και Παναθηναϊκό στους 13 βαθμούς, ενώ οι μεταξύ τους αναμετρήσεις έληξαν 2–0, 5–2 με τον Εθνικό και 2–0, 0–1 με τον ΠΑΟ, η ΕΠΟ, όμως, δεν είχε προνοήσει για την περίπτωση ισοβαθμίας. Ο Ολυμπιακός κέρδισε με διαφορά το πρωτάθλημα του 1935–36, σημειώνοντας νέα μεγάλη νίκη επί του Παναθηναϊκού με 6–1, αυτή τη φορά στο Στάδιο Καραϊσκάκη (Ποδηλατοδρόμιο). Το ίδιο έγινε και την επόμενη χρονιά, με τον Ολυμπιακό να κερδίζει εκτός έδρας τον ΠΑΟΚ 5–1 και τον Παναθηναϊκό 1–0, κατακτώντας το πέμπτο πρωτάθλημα της ιστορίας του.

Προσθέτοντας στο δυναμικό του τον Γιάννη Χέλμη από τον Εθνικό, ο Ολυμπιακός κατέκτησε το τελευταίο του πρωτάθλημα πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το 1937–38, με 2 νίκες επί του Άρη (3–2, 5–1). Δεν τα κατάφερε την επόμενη χρονιά, αφού ναι μεν ισοβάθμησε με την ΑΕΚ, αλλά υστερούσε στη συνολική διαφορά τερμάτων, χάνοντας έτσι το πρωτάθλημα. Στο Κύπελλο απέκλεισε τον Παναθηναϊκό με 2–0 προτού ηττηθεί από την ΑΕΚ με 2–1. Την ίδια χρονιά έχασε και για μοναδική φορά το πρωτάθλημα Πειραιά από τον Εθνικό. Με την ΑΕΚ να διπλασιάζει τα πρωταθλήματά της το 1939–40, ο Ολυμπιακός αρκέστηκε στο πρωτάθλημα Πειραιά, ενώ η διοργάνωση του 1940-41 δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ουσιαστικά ποδόσφαιρο παίχτηκε ξανά το 1945, αφού με το ξέσπασμα του Ελληνοϊταλικού πολέμου πολλοί παίκτες του Ολυμπιακού φεύγουν για την πρώτη γραμμή του μετώπου. Ο Χριστόφορος Ράγκος δέχθηκε ιταλική σφαίρα στο αριστερό του πόδι τον Ιανουάριο του 1941 και αχρηστεύτηκε ποδοσφαιρικά για πάντα. Ο Νίκος Γρηγοράτος τραυματίστηκε στο πόδι στην Κλεισούρα, ενώ ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος κινδύνεψε να πεθάνει από κρυοπαγήματα στα βουνά της Αλβανίας. Κατά την περίοδο της Κατοχής που ακολούθησε, πολλοί αθλητές του Ολυμπιακού είχαν πλούσια αντιστασιακή δράση κατά των Γερμανών κατακτητών και πολλοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους. Η δράση τους συνεχίστηκε και κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών.

 Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Νίκος Γόδας που είχε πολεμήσει τους Γερμανούς στη μάχη της Ηλεκτρικής, στο Κερατσίνι, στην Κοκκινιά και στο Πέραμα. Τον Δεκέμβρη του 1943 στον τελικό του Κυπέλλου Χριστουγέννων που βρήκε τον Ολυμπιακό θριαμβευτή με 5–2 απέναντι στον Παναθηναϊκό, ο Νίκος Γόδας ήταν από τους κορυφαίους του γηπέδου. Συνελήφθη και στις 19 Νοεμβρίου του 1948 εκτελέστηκε στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα και το λευκό σορτσάκι, όπως ήταν η τελευταία του επιθυμία. Τα τελευταία λόγια του ήταν: "Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του Ολυμπιακού, και να μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή".

Προηγουμένως, το 1944, ο Μιχάλης Αναματερός που είχε προσχωρήσει στις τάξεις της Εθνικής Αντίστασης στη διάρκεια της Κατοχής, σκοτώθηκε στη μάχη των Εξαρχείων.

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ 1945 - 1950

Μετά τον πόλεμο συνέβησαν σημαντικές αλλαγές στην ομάδα. Σημαντικοί παίκτες του παρελθόντος είχαν αποσυρθεί, συνέχισαν όμως οι πολύ καλοί Βάζος και Χέλμης, ενώ σε αυτούς προστέθηκαν οι επίσης σημαντικοί Ανδρέας Μουράτης, Στέλιος Κουρκουκλάτος και Διονύσης Μινάρδος.

Στα αγωνιστικά, εξακολούθησε να κατακτά κάθε χρόνο το πρωτάθλημα Πειραιά, έως το 1959 που διοργανώθηκε το τελευταίο. Δεν είχε όμως εξαρχής την ίδια επιτυχία και στο πρώτο μεταπολεμικό Πανελλήνιο πρωτάθλημα 1945–46, που κατέληξε στον Άρη. Επέστρεψε στις επιτυχίες την επόμενη περίοδο (1946–47), όπου κατέκτησε το Πρωτάθλημα και το συνδύασε με το πρώτο Κύπελλο Ελλάδος της ιστορίας του, μετά τον θρίαμβο με 5–0 επί του Ηρακλή στον τελικό, πανηγυρίζοντας παράλληλα και το πρώτο του Νταμπλ.

Παραμένει ακλόνητος πρωταθλητής και στο 1947–48, με καλύτερο παίκτη ξανά τον Γιάννη Βάζο και νίκες επί του ΠΑΟΚ (2–1, 3–0) και του Απόλλωνα (2–1). Στο Κύπελλο, παρά τον αρχικό θρίαμβο επί του Ηρακλή με 6–0, έχασε στο δεύτερο παιχνίδι από την ΑΕΚ 1–0 και αποκλείστηκε. Την περίοδο 1948–49, έχασε το πρωτάθλημα, σε ισοβαθμία με τον Παναθηναϊκό, στη διαφορά τερμάτων. Αν και είχε καλύτερο συντελεστή στα μεταξύ τους παιχνίδια (2–0, 2–3), ο μηδενισμός του Άρη στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, λόγω παραπόνων για την διαιτησία, έδωσε το πρωτάθλημα στους «πράσινους». Λόγω του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, το 1949–50, δεν διοργανώθηκε πρωτάθλημα. Αξιοσημείωτο είναι πως δύο παίκτες του Ολυμπιακού, οι Νίκος Πολίτης και Γιώργος Δαρίβας, βρέθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μακρόνησο.

ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΘΡΥΛΟΣ 1951 - 59

Δεκαετία μεγάλων επιτυχιών ήταν αυτή του '50. Με γερές βάσεις από τα προηγούμενα χρόνια, η ομάδα κατάφερε να κατακτήσει 7 πρωταθλήματα και 7 κύπελλα. Η αρχή έγινε με το νταμπλ της περιόδου 1950–51, αφού εκτός από Πρωταθλητής αναδείχθηκε και Κυπελλούχος νικώντας τον ΠΑΟΚ με 4–0 στον τελικό που διεξήχθη στη Λεωφόρο.

Δεν του δόθηκε η ευκαιρία να επαναλάβει το νταμπλ την επόμενη χρονιά, λόγω ενός πρωτοφανούς σκανδάλου. Στον αγώνα Παναθηναϊκός – Φωστήρας, όπου αναδείχθηκαν ισόπαλοι 2–2, οι αρμόδιοι ακύρωσαν γκολ του Φωστήρα ως εκπρόθεσμο στέλνοντας ΑΕΚ και ΠΑΟ στα μπαράζ για την ανάδειξη του πρωταθλητή Αθήνας. Η ΑΕΚ, ως αδικημένη αρνήθηκε να αγωνιστεί, δεν διεξήχθη η τελική φάση του πρωταθλήματος και δεν προέκυψε πρωταθλητής. Οι ερυθρόλευκοι όμως διατήρησαν το Κύπελλο απέναντι στον Πανιώνιο (2–2, 2–0).

Την επόμενη χρονιά ο Ολυμπιακός θα καταφέρει να κατακτήσει και τρίτο συνεχόμενο Κύπελλο, μετά από τη νίκη του με 3–2 επί της ΑΕΚ στον τελικό του 1953, δε θα μπορέσει όμως να φτάσει στην κατάκτηση του νταμπλ.

Επανόρθωσε όμως το 1953–54, όπου κατέκτησε το δέκατο Πρωτάθλημα της ιστορίας του, τρεις βαθμούς πάνω από τον δεύτερο Παναθηναϊκό και παραμένοντας αήττητος στην τελική φάση με 8 νίκες και 2 ισοπαλίες, ενώ το συνδύασε και με την κατάκτηση του Νταμπλ, κερδίζοντας το τέταρτο συνεχόμενο Κύπελλο Ελλάδας μετά από νίκη με 2–0 επί της Δόξας Δράμας στον τελικό. Στην τελική φάση του πρωταθλήματος, νίκησε με 4-0 την ΑΕΚ σαν γηπεδούχος στη Λεωφόρο (Μουστακλής 2, Υφαντής και Κανσός) και 0-5 στη Νέα Φιλαδέλφεια (Δρόσος 2, Δαρίβας, Κανσός και Καραπαθάκης).    Ας παρακολουθήσουμε τι λέει ο τερματοφύλακας της εντεκάδας εκείνης Κώστας Καραπατής για τον επαναληπτικό αγώνα.

Πρωταθλητής αναδείχθηκε και τις επόμενες δύο χρονιές (1955, 1956), δεν τα κατάφερε όμως στο Κύπελλο, αφού ηττήθηκε από τον Απόλλωνα Σμύρνης το '55 και από την ΑΕΚ το '56.

Στις 1 Ιουλίου 1956 αντιμετώπισε τον Παναθηναϊκό για τη δέκατη αγωνιστική της περιόδου 1955-56.

 Κυριαρχεί απόλυτα πάντως τις επόμενες χρονιές στον ελληνικό χώρο, κατακτώντας άλλα τρία Πρωταθλήματα (1957, 1958, 1959) και ισάριθμα Κύπελλα (1957, 1958, 1959). 

33-3 ήταν ο απολογισμός τερμάτων του,  1954, 28-9 του 1955, 33-9 του 1956, 42-11 του 1957, 40-14 του 1958 και 43-19 του 1959. Τα αθλητικά έντυπα της εποχής("Αθλητική Ηχώ", "Αθλητικά Χρονικά", "Φως των Σπορ") υμνούσαν τους θριάμβους του συλλόγου που οραματίστηκαν πριν χρόνια οι αδελφοί Ανδριανόπουλοι. Ο Ολυμπιακός είχε αναχθεί πλέον στο "θρύλο" της ποδοσφαιρικής Ελλάδας. Με έξι διαδοχικά Πρωταθλήματα και 4 Νταμπλ (τα 3 συνεχόμενα), η λέξη Θρύλος έγινε συνώνυμη της λέξης Ολυμπιακός.

 Βασικά στελέχη εκείνης της ομάδας του Ολυμπιακού ήταν οι Ανδρέας Μουράτης, Γιώργος Δαρίβας, Ηλίας Ρωσίδης, Θανάσης Μπέμπης, Μπάμπης Κοτρίδης, Μπάμπης Δρόσος, Κώστας Καραπατής, Σάββας Θεοδωρίδης, Ηλίας Υφαντής, Θανάσης Κίνλεϊ, Στέλιος Ψύχος.

Τρεις εμβληματικοί παίκτες του Ολυμπιακού της δεκαετίας του '50: (εξ' αριστερών) Ανδρέας Μουράτης, Μπάμπης Κοτρίδης, Ηλίας Ρωσίδης.

Τα παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ είχαν πάντα ιδιαίτερη σημασία σ' αυτή τη χρυσή εξαετία. Στις 21 Ιανουαρίου 1959 συντρίβει το δικέφαλο του βορρά με 4-0. 

Το ίδιο σενάριο παίχτηκε και στις 23 Αυγούστου 1959.

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Τρία χρόνια μετά την έναρξη του θεσμού του Κυπέλλου πρωταθλητριών, καλείται για πρώτη φορά ελληνική ομάδα να εκπροσωπήσει τη χώρα μας στην κορυφαία τη τάξει ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Το «βαρύ φορτίο» πέφτει στον τότε πρωταθλητή Ελλάδας Ολυμπιακό, ο οποίος κληρώνεται με την τουρκική ομάδα της Μπεσίκτας. Λόγω όμως του τεταμένου κλίματος της εποχής στις ελληνοτουρκικές σχέσεις η ομάδα του Πειραιά, σε συνεννόηση με την ελληνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία αρνείται να αγωνισθεί και παραιτείται της πρόκρισης. Έτσι, οι «ερυθρόλευκοι» αποκλείστηκαν άνευ αγώνα και το ελληνικό ντεμπούτο στο κύπελλο Πρωταθλητριών πήρε παράταση για ένα ακόμη χρόνο.

Ένα χρόνο αργότερα, ο Ολυμπιακός πού μόλις έχει κατακτήσει το 6ο συνεχόμενο πρωτάθλημα στην Ελλάδα και απέκτησε έτσι το προσωνύμιο «Θρύλος», καλείται στις 13 Σεπτεμβρίου του 1959 να αντιμετωπίσει την πανίσχυρη πρωταθλήτρια Ιταλίας Μίλαν για την πρώτη (προκριματική) φάση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο πρώτος αγώνας ήταν προγραμματισμένος να γίνει στο στάδιο Καραϊσκάκη. Οι ομάδες αγωνίστηκαν με τις εξής συνθέσεις:  

Ολυμπιακός: Θεοδωρίδης, Ρωσίδης, Στεφανάκος, Πολυχρονίου, Σούλης, Κοτρίδης, Παπάζογλου, Σιδέρης, Υφαντής, Μπέμπης, Ψύχος. Προπονητής: Μπρούνο Βάλε

 Μίλαν: Γκαλέζι, Φοντάνα, Μαλντίνι, Ζαγκάτι, Λίντχολμ, Οκέτα, Ντανόβα, Γκάλι, Αλταφίνι, Γκρίλο, Μπεόν. Προπονητής: Λουίτζι Μπονιζόνι.

Μπροστά σε ένα φανατικό κοινό που είχε κατακλύσει το στάδιο, ο Ολυμπιακός άνοιξε το σκορ 19 λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα με τον Κώστα Πολυχρονίου για να έρθει ο Αλταφίνι στο 33΄ να ισοφαρίσει για τους Μιλανέζους. Στο 45ο λεπτό όμως εν μέσω πανηγυρισμών ο Υφαντής έδωσε ξανά το προβάδισμα στους «ερυθρόλευκους». Οι «ροσονέρι» όμως και πάλι με τον Αλταφίνι έγραψαν το τελικό 2-2 στο 76' αφήνοντας λίγες πιθανότητες στον Ολυμπιακό για τη ρεβάνς του Σαν Σίρο. Στο βίντεο που ακολουθεί, ο Ηλίας Υφαντής περιγράφει το γκολ της ζωής του, όπως αναφέρει.

 Δέκα βράδια αργότερα στις 23 Σεπτεμβρίου ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε στο Σαν Σίρο. Οι συνθέσεις των δύο  ομάδων ήταν οι εξής:

Μίλαν: Γκαλέζι, Φοντάνα, Μαλντίνι, Ζαγκάτι, Λίντχολμ, Οκέτα, Ντανόβα, Αλταφίνι, Γκρίλο, Ματσόλα, Μπεόν. Προπονητής: Λουίτζι Μπονιζόνι.

 Ολυμπιακός: Θεοδωρίδης, Ρωσίδης, Στεφανάκος, Πολυχρονίου, Σούλης, Κοτρίδης, Παπάζογλου, Σιδέρης, Υφαντής, Μπέμπης, Ψύχος. Προπονητής: Μπρούνο Βάλε.

Η Μίλαν προηγήθηκε 2-0 με δύο γκολ του Ντανόβα στο 13ο και στο 26ο λεπτό. Ο Ολυμπιακός μείωσε στο 68ο λεπτό και πάλι με σκόρερ τον Υφαντή. Και ενώ όλη η ομάδα έδινε και τις τελευταίες της δυνάμεις για να ισοφαρίσει, ο Ντανόβα σημειώνοντας και τρίτο τέρμα στο 86ο λεπτό, έσβησε τα όνειρα των Πειραιωτών. Από τον αγώνα αυτόν σώζεται το τρίτο γκολ.

Ο αγώνας όμως του Καραϊσκάκη έμεινε στην ιστορία για τους εξής λόγους: ήταν η πρώτη συμμετοχή ελληνικής ομάδας στο Κύπελλο Πρωταθλητριών  και γενικά στα κύπελλα Ευρώπης, αλλά και η πρώτη φορά που σκοράρει έλληνας παίκτης στο Κύπελλο Πρωταθλητριών (μάλιστα ο Υφαντής σκόραρε και στις δύο αναμετρήσεις).

Η μεγάλη ομάδα είχε ολοκληρώσει τον κύκλο της και μοιραία έφτασε το τέλος εποχής.

Στις 29 Ιανουαρίου 1961 αντιμετώπισε τον Παναθηναϊκό για τη 15η αγωνιστική της περιόδου 1960-61.

 

ΣΑΝΤΟΣ - Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΙΓΜΗ 1961

 Μέχρι το 1959 οι Ελληνικές ομάδες δε συμμετείχαν σε ευρωπαϊκές και γενικότερα διεθνείς διοργανώσεις. Οι τρεις μεγάλες του κέντρου (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και ΑΕΚ) σχεδόν κάθε χρόνο διοργάνωναν από κοινού τουρνουά προσκαλώντας ομάδες για φιλικά παιχνίδια. Το 1958 πρωταθλήτρια κόσμου είχε στα γήπεδα της Σουηδίας, είχε στεφθεί η Βραζιλία. Ο βασικός της κορμός αποτελούνταν από ποδοσφαιριστές της Σάντος με πρώτο και καλύτερο τον Πελέ. Η Σάντος στο απόγειο της δόξας της το 1961 και ενώ ο Πελέ είναι ήδη ομόφωνα αποδεκτός ως ο καλύτερος παίχτης του κόσμου,  θα ερχόταν στην Ελλάδα για πρώτη και τελευταία φορά, ολοκληρώνοντας μια άκρως επιτυχημένη περιοδεία στην Ευρώπη. Είχαν προηγηθεί τα παιχνίδια :

Μπάγερν – Σάντος 2-3 (Μόναχο)

Λα Γκαντουάζ – Σάντος 2-1 (Βέλγιο)

Μπαλ – Σάντος 2-8 (Ελβετία)

Σερβέτ – Σάντος 1-6 (Ελβετία)

Ρασίνγκ – Σάντος 1-6 (Γαλλία)

Ρασίνγκ – Σάντος 4-5 (Γαλλία)

Μπενφίκα – Σάντος 3-6 (Γαλλία)

Γιουβέντους – Σάντος 0-2 (Ιταλία)

Ρόμα – Σάντος 0-5 (Ιταλία)

Ιντερ – Σάντος 1-4 (Ιταλία).

Η Σάντος στις 28 Ιουνίου αντιμετώπισε την ΑΕΚ την οποία νίκησε με 3- 0.

Ακολούθησε το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στις 1 Ιουλίου τον οποίο νίκησε με 3-2.

 Όλοι περίμεναν τον τελευταίο της αγώνα στις 4 Ιουλίου με τον Ολυμπιακό. Οι ομάδες αγωνίστηκαν με τις εξής συνθέσεις .ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ (Σιμονόφσκι) : Σάββας Θεοδωρίδης, Καμπόλης, Μίμης Στεφανάκος, Γιάγκος Σημαντήρης, Κώστας Πολυχρονίου, Μπάμπης Κοτρίδης (από το 54^ο  Σπετδέρης), Γκαβέτσος, Θανάσης Μπέμπης ( από το 2^ο  Τάσος Σουρούνης), Κώστας Παπάζογλου, Γιώργος Σιδέρης και Αντώνης Ποσειδών. ΣΑΝΤΟΣ : Λαέρτσιο, Τζετούλιο, Μάουρο, Λίμα, Ντόρβαλ, Μαντζάλβιο, Ζίτο, Κουτίνιο, Πελέ και Πέπε.

Μεγάλες διαμαρτυρίες προκάλεσε η τιμή των εισιτηρίων, που ορίστηκε στις 35 δραχμές σχεδόν τριπλάσια των δέκα δραχμών που κόστιζαν εκείνη την εποχή. Όταν όμως αρχίζει ο αγώνας στην κατάμεστη (25.000) Λεωφόρο, οι γκρίνιες σταματούν. Στο δεύτερο λεπτό τραυματίζεται ο Θανάσης Μπέμπης και δίνει τη θέση του στον Τάσο Σουρούνη. Εκτός ομάδας είναι και ο Ηλίας Ρωσίδης ο οποίος τραυματίστηκε στο νικηφόρο τελικό του κυπέλλου με τον Πανιώνιο. Ο Πελέ ηγούνταν όλων των επιθετικών προσπαθειών της ομάδας του, αλλά κάθε φορά εμφανιζόταν μπροστά του ο Κώστας Πολυχρονίου που είχε γίνει σκιά του.

Πολυχρονίου και Πελέ πριν την έναρξη του αγώνα.

Μόλις συμπληρώθηκαν εννέα λεπτά, ο Ποσειδών μιμούμενος τον Πελέ, πήρε την μπάλα από το κέντρο, διήνυσε αρκετά μέτρα και με δυνατό σουτ πέτυχε ένα εκπληκτικό γκολ(1-0).

 Λίγο πριν την εκπνοή του πρώτου ημιχρόνου και συγκεκριμένα στο 43^ο λεπτό ο Σουρούνης μέσα σε αποθέωση σημειώνει το δεύτερο γκολ (2-0).

Στο δεύτερο ημίχρονο η Σάντος αύξησε την πίεσή της και στο 50^ο λεπτό ο Ζίτο σούταρε από μακρινή απόσταση, Ο Στεφανάκος παρενέβη, άλλαξε την πορεία της μπάλας και αυτή κατέληξε στα δίχτυα του Θεοδωρίδη.(2-1). Το  αυτογκόλ πείσμωσε το διεθνή αμυντικό, που έκανε ότι ήταν δυνατό για  να εξιλεωθεί, μη επιτρέποντας σε κανένα βραζιλιάνο, να απειλήσει την εστία του Ολυμπιακού και τα κατάφερε. Η λαοφιλής ομάδα του Πειραιά τελικά νίκησε με 2-1 και η νίκη αυτή προκάλεσε εντύπωση σε όλη την ποδοσφαιρική υφήλιο. Ο θρίαμβος του Ολυμπιακού υμνήθηκε από τον Ελληνικό τύπο.

 Γλαφυρές περιγραφές των εφημερίδων της εποχής.

Και βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει η ασυνέπεια στην εκκαθάριση από τον "εδρούχο" Παναθηναϊκό, μιας και τα τρία παιχνίδια έγιναν στη Λεωφόρο.

Η περιφανής νίκη και η απήχηση που είχε εκείνη την εποχή, έγιναν έμπνευση για το Μαρίνο Γαβριήλ, που αποτύπωσε την  ιστορική στιγμή σε στίχους. Ο  μεγάλος ρεμπέτης Στράτος Παγιουμτζής  μελοποίησε και εκτέλεσε το τραγούδι που αρκετές φορές χρησιμοποιήθηκε σα δεύτερος ύμνος για την ομάδα του λιμανιού. 

  

Τα μεγάλα σκορ επί του ΠΑΟΚ συνεχίστηκαν και στη νέα δεκαετία. Τον σάρωσε με 6-0 στις 6 Μαρτίου 1962.

22-5-1962 Ολυμπιακός - Mπαρτσελόνα 1-0

Την εποχή που ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε τη Σάντος, στην Ελλάδα βρέθηκαν και άλλες σπουδαίες ευρωπαϊκές ομάδες για φιλικές αναμετρήσεις. Μια από αυτές ήταν η ομάδα-μοντέλο της Μπαρτσελόνα που καθοδηγούταν από τους τρεις Ούγγρους επιθετικούς, Λαντισλάο Κουμπάλα, Σάντορ Κόκσιτς και Ζόλταν Τσίμπορ, δηλαδή τους τρεις από τους τέσσερις παίκτες πλην του Φέρεντς Πούσκας που αποτελούσαν τον κορμό της σπουδαίας Εθνικής Ουγγαρίας! Πλην της «Μπάρτσα» στην Ελλάδα βρέθηκε και η τσεχοσλοβακική Ντούκλα Πράγας. Η συγκεκριμένη ομάδα είχε στις τάξεις τις τους Γιόζεφ Μάζοπουστ (κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα το 1962), Σβάτοπλουκ Πούσκαλ και Πάβελ Κούμπα, στους οποίους στηρίχθηκε η Τσεχοσλοβακία του 1962 που ήρθε δεύτερη στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Χιλής! Η ίδια ομάδα έφτασε μετέπειτα να κατακτήσει τίτλους στη χώρα της και να έχει σημαντικές διακρίσεις στα Κύπελλα Ευρώπης.

Αμφότερες «λύγισαν» μπροστά στον Ολυμπιακό! Η μεν

 Μπαρτσελόνα, έχοντας ήδη νικήσει εύκολα 6-0 την ΑΕΚ...

....και 2-0 τον ΠΑΟ, υπέκυψε 1-0 απέναντι στον Θρύλο, με γκολ του Γιώργου Σιδέρη.

Οι αρχηγοί με το διαιτητικό τρίο.

 

Στην φωτογραφία βλέπετε οπαδούς του Ολυμπιακού στο γήπεδο της λεωφόρου (των κόκκινων επιτυχιών) να πανηγυρίζουν την μεγάλη επιτυχία με αυτοσχέδιες φωτοβολίδες (εφημερίδες που έβαζαν φωτιά), δίνοντας νόημα στο σύνθημα: Φωτιά στην λεωφόρο.

 Η δε Ντούκλα, συνέτριψε 4-0 την ΑΕΚ και νίκησε 1-0 τον -πρωταθλητή- Παναθηναϊκό, όμως κόντρα στους ερυθρόλευκους έμεινε στο 0-0. Τα τρία αυτά αποτελέσματα, με Σάντος, Μπαρτσελόνα και Ντούκλα, όπως ήταν λογικό προκάλεσαν αίσθηση παγκοσμίως και δεν ήταν λίγες οι φορές που ο διεθνής Τύπος της εποχής αναφερόταν με τα καλύτερα λόγια και κάλυπτε τα παιχνίδια του Ολυμπιακού!

Στις 11 Νοεμβρίου 1962 νικά με 3-2 τον Παναθηναϊκό για την 7η αγωνιστική της περιόδου 1962-63 

ΤΟ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΚΥΠΕΛΛΟ 1963

Ο Ολυμπιακός είναι η πρώτη ελληνική ομάδα που κατάφερε να κατακτήσει το Βαλκανικό Κύπελλο Ποδοσφαίρου, τίτλο δηλαδή σε διεθνές επίπεδο, το 1963.

Το Διασυλλογικό Βαλκανικό Κύπελλο ποδοσφαίρου ήταν μια ποδοσφαιρική διοργάνωση που ξεκίνησε τη σεζόν 1960-61 και διεξαγόταν ως το 1993-94. Συμμετείχαν ομάδες από τις έξι βαλκανικές χώρες: Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Αλβανία και Τουρκία.

Κι αν σήμερα πολλοί σκεφτούν ''έλα μωρέ, ποια Βαλκάνια τώρα'', να πούμε πως τη συγκεκριμένη εποχή, όχι απλώς ήταν κατόρθωμα αξιοθαύμαστο, αλλά πανηγυρίστηκε με πρωτοφανή τρόπο. Απέναντι στον Ολυμπιακό, παρατάσσονταν ομάδες πολύ δυνατές ακόμη και για τα δεδομένα της υπόλοιπης Ευρώπης, την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα το άθλημα παρέμενε ερασιτεχνικό, με κακές συνθήκες προπόνησης και πολύ χαλαρή πειθαρχία στους Συλλόγους. Βούλγαροι και Ρουμάνοι για παράδειγμα, λόγω του κομμουνιστικού καθεστώτος, όχι απλώς εξέθρεφαν ποδοσφαιρικά ταλέντα, αλλά τους απαγόρευαν και μεταγραφή στο εξωτερικό. Στη συγκεκριμένη διοργάνωση έπαιρναν μέρος κάθε χρόνο οι δευτεραθλήτριες των Βαλκανικών χωρών. Ο Ολυμπιακός, που πήρε τη δεύτερη θέση στη σεζόν 1960-61, κέρδισε έτσι το δικαίωμα συμμετοχής στο Δεύτερο Βαλκανικό Κύπελλο, που άρχισε το 1961 και ολοκληρώθηκε το 1963, περνώντας από διάφορα στάδια. 

Στον τελικό ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε τη Λέφσκι Σόφιας σε διπλά παιχνίδια.

ΠΡΩΤΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ  Πειραιάς

Στάδιο Καραϊσκάκη: 3 Απριλίου 1963:

Ολυμπιακός - Λέφσκι Σόφιας: 1 - 0 (Γιώργος Σιδέρης 37΄)

Διαιτητής: Τέσανιτς (Γιουγκοσλαβία)

Ολυμπιακός: Τσανακτσής, Πλέσσας, Στεφανάκος, Μελίσσης, Πολυχρονίου, Σάββας Παπάζογλου, Γ. Σιδέρης, Μπαρμπαλιάς, Π. Γρηγοριάδης, Αριστείδης Παπάζογλου, Μπέσσης (Γρυπαίος).

Λέφσκι Σόφιας: Αλεξαντρόφ (Λαζάροφ), Μανόλοφ (Ίλιεφ), Μπότεφ, Ζντράβκοφ, Αρσόφ, Βούτσεφ, Αμπαντίεφ, Ιορντάνοφ, Σοκόλοφ, Γκαϊντάροφ, Κοστόφ.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ Σόφια

Στάδιο "Βασίλι Λέφσκι": 8 Μαΐου 1963:

Λέφσκι Σόφιας - Ολυμπιακός: 1 - 0 (Ιορντάνοφ 20΄)

Διαιτητής: Πανουρεάνου (Ρουμανία)

Λέφσκι Σόφιας: Αλεξαντρόφ, Μανόλοφ, Βούτσεφ, Μπότεφ, Γκαϊντάροφ, Σκουρόφ, Αμπαντίεφ, Σοκόλοφ, Ιορντάνοφ, Κυρίλοφ, Κοστόφ.

Ολυμπιακός: Τσανακτσής, Σημαντήρης,, Στεφανάκος, Μελίσσης, Πολυχρονίου, Μπαρμπαλιάς, Ψύχος, Σάββας Παπάζογλου, Γ. Σιδέρης, Μπέμπης, Π. Γρηγοριάδης.

ΤΡΙΤΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ Κωνσταντινούπολη

Στάδιο "Μιτχάτ Πασά" (πλέον "Ινονού"): 8 Σεπτεμβρίου 1963:

Ολυμπιακός - Λέφσκι Σόφιας: 1 - 0 (Δημήτρης Στεφανάκος 87΄)

Διαιτητής: Φαρούκ Ταλού (Τουρκία)

Ολυμπιακός: Τσανακτσής, Πλέσσας, Στεφανάκος, Παυλίδης, Πολυχρονίου, Γκαϊτατζής, Γ. Σιδέρης, Π. Βασιλείου, Π. Γρηγοριάδης, Κυπριανίδης, Τζίνης (Νεοφώτιστος).

Λέφσκι Σόφιας: Αλεξαντρόφ, Μανόλοφ, Βούτσοφ, Ζντράβκοφ, Ιβανόφ, Αμπαντίεφ, Ιορντάνοφ, Σοκόλοφ, Γκαϊντάροφ, Κοστόφ, Φιλίποφ.

Πρωτοστατούν στους πανηγυρισμούς ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΓΑΥΡΟΣ ΝΙΚΟΣ ''ΥΒ'' ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ, ο κωμικός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που συνόδεψε την αποστολή στο Ελληνικό προς την Κωνσταντινούπολη και την υποδέχθηκε από την Κωνσταντινούπολη ......

..........και η Μελίνα Μερκούρη, η οποία βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη το Σεπτέμβριο του 1963 για τα γυρίσματα της ταινίας της ''Τοπ Καπί''. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, να ξεκαθαρίσουμε πως η Μελίνα Μερκούρη δεν ήταν οπαδός του Ολυμπιακού, αλλά του Παναθηναικού, κάτι που αναδεικνύει τη σημασία που είχε για όλη την Ελλάδα η κατάκτηση αυτού του τροπαίου.

Η ΦΑΣΙΣ ΔΙΗΡΚΕΣΕ ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ…

Το γκολ της μεγάλης νίκης του Ολυμπιακού επί της Λέφσκυ, εσημειώθη ως εξής: Εις το 86’ ο Σιδέρης επραγματοποίησε φρενήρη κούρσα από τα δεξιά. Οι Βούλγαροι αμυντικοί παίκται έκλεισαν προς το μέρος του και τον ανέκοψαν με βίαιον φάουλ. Η μπάλα στήθηκε έξω από την περιοχή της Λέφσκυ, προς τα πλάγια.  Κοντά της οι Πολυχρονίου και Σιδέρης. Τελικά το χτύπημα ανέλαβε ο αρχηγός, πραγματοποιώντας ένα πολύ επικίνδυνο μελέ  στα καρρέ του ήρωος γκολκήπερ Αλεξανδρώφ. Την ίδια στιγμή το γήπεδο συνεκλονίζετο από τις ιαχές των φιλάθλων, που ήθελαν πάση θυσία γκολ… Μα η μπάλα (καπριτσιόζα για μία ακόμη φορά)  δεν πήγαινε στα δίχτυα. Ήθελε το κόρνερ που παρεχώρησαν εσπευσμένως οι Βούλγαροι. Νεκρική σιγή απλώθηκε όταν ο υπέροχος Βασιλείου έτρεξε στην αριστερή πλευρά, για να το εκτελέση. Το κτύπημα ήταν περίφημο. Νέος συναγερμός στην βουλγαρική εστία. Ο Σιδέρης πήδηξε έξοχα και έπιασε κεφαλιά. Τα σώματα των Βουλγάρων απέκρουσαν, αλλά η σφαίρα επανήλθε στο Σιδέρη! Αυτός έπιασε ισχυρό σουτ (ο κόσμος παραληρούσε στις εξέδρες) πάλιν όμως τα πόδια των Βουλγάρων απέκρουσαν. Αυτή όμως την φορά η μπάλα προτίμησε τον Στεφανάκο. Αυτός τράβηξε ένα γλυκό σουτ και η σφαίρα (φεύγοντας ανάμεσα από πολλούς παίκτας), κατέληξε στα δίχτυα. Το τι επηκολούθησε στις κερκίδες, είναι αδύνατο να περιγραφή. Ο Σάββας Θεοδωρίδης, η γυναίκα του, ο πεθερός του και η ωραία Αργυροπούλου, ο κ. Άγγελος Λαναράς, ο κ. Πέππας, η κυρία Πόλυ Λαναρά, η Μελίνα Μερκούρη, ο Νταστέν, ο κ. Σιφαλάκης, ο κ. Αντώνης Κανελλόπουλος, ο κ. Πέτρος Δωδώνης, ο κ. Πριζάνης, ο κ. Μπραγκάμης, ο κ. Δημητρακάκης, ο Κοτρίδης, ο κ. Ντέλγκας, ο κ. Αντωνόπουλος, ο κ. Κοκκίδης, οι παίκται του Ολυμπιακού, οι αναπληρωματικοί και χιλιάδες άλλοι φίλαθλοι, έπεφταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, έκλαιαν σαν μικρά παιδιά και πανηγύριζαν έξαλα. Την ίδια στιγμή ο φίλαθλος  κ.Δημήτρης Κωνσταντινίδης έκαιγε κόκκινες φωτοβολίδες, βάζοντας την υπογραφή του θριάμβου στο Τουρκικό γήπεδο, στο οποίο επέπρωτο να γραφή ένας μεγαλειώδης Ελληνικός θρίαμβος, ένας ακόμη θρίαμβος του Ολυμπιακού!

Κύπελλο Ελλάδος 1962-63

Στις 16 Ιουνίου 1963 ο Θρύλος αντιμετωπίζει στη Λεωφόρο τον Παναθηναϊκό για τον τρίτο προημιτελικό αγώνα του κυπέλλου Ελλάδας για τη σεζόν 1962-63. Μεγάλη νίκη με 3-5 και θριαμβευτική πρόκριση για τον πρώτο ημιτελικό εναντίον του Άρη.

 Αντιμετωπίζει τον  Άρη στη Θεσσαλονίκη και ακολουθεί πρόκριση  με 1-1 και 2-5 στην παράταση. Στις 18 Ιουλίου στον τελικό που διεξάγεται στη Λεωφόρο, βρίσκει αντίπαλο τον Πιερικό. Νίκη με 3-0 (Πολυχρονίου 28', Α.Παπάζογλου 38' και Γ. Σιδέρης 65')  και κατάκτηση του τροπαίου.

Κύπελλο Ελλάδος 1963-64

Η 22η διοργάνωση του κυπέλλου Ελλάδας 1963-64 ήταν μια χρονιά που σημαδεύτηκε από εκτεταμένα επεισόδια και καταστροφές κατά τη διάρκεια του ενός από τους δύο ημιτελικούς και συγκεκριμένα στον αγώνα Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού που είχε γίνει στις 17 Ιουνίου 1964 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και έμεινε στην ιστορία ως "ημιτελικός - ολοκαύτωμα".

Ο αγώνας ήταν ισόπαλος 1-1 (Νεοφώτιστος 0-1, Δομάζος 1-1) και απέμεναν λίγα λεπτά για τη λήξη της παράτασης. Στην περίπτωση αυτή και σύμφωνα με τους ισχύοντες κανονισμούς θα υπήρχε επαναληπτικός αγώνας μία εβδομάδα αργότερα στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Η αδιαφορία που επέδειξαν οι ποδοσφαιριστές των  δύο ομάδων για τη νίκη εξαγρίωσε τους προκατειλημμένους φιλάθλους, που πίστεψαν ότι ο αγώνας είναι στημένος και   ότι οι ομάδες επιδίωκαν τον επαναληπτικό αγώνα για να έχουν επιπλέον έσοδα.

Στο 115' εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο και με πρωτοφανή μανία έσπασαν τα κιγκλιδώματα, κατέστρεψαν τις διαφημιστικές πινακίδες και τους προβολείς του γηπέδου. Συγκέντρωσαν όλα τα ξύλινα αντικείμενα, δοκάρια, κλπ. και τους έβαλαν φωτιά, ενώ στη συνέχεια επιτέθηκαν σε ποδοσφαιριστές, διαιτητές και προπονητές από κοινού και χωρίς να συμπλακούν μεταξύ τους. Τα επεισόδια συνεχίστηκαν και εκτός του γηπέδου και προκάλεσαν μεγάλη αναστάτωση στο κέντρο της Αθήνας, ενώ την επόμενη μέρα το ζήτημα έφτασε ως τη βουλή με σχετική επερώτηση.

Η ΕΠΟ δεν τόλμησε να ορίσει επαναληπτικό αγώνα κι έτσι η διοργάνωση διακόπηκε. Από την επόμενη χρονιά άλλαξε και ο κανονισμός των αγώνων κυπέλλου όπου καταργούσε τους επαναληπτικούς αγώνες. Στο κύπελλο Κυπελλούχων της επόμενης χρονιάς δηλώθηκε η νικήτρια του άλλου ημιτελικού ΑΕΚ (είχε νικήσει 3-1 τον Πιερικό), ενώ σήμερα η ΕΠΟ αναγνωρίζει την ΑΕΚ ως νικήτρια της διοργάνωσης 1963-64. Ένα κύπελλο η ΑΕΚ με αυτό τον τρόπο και ένα ο Παναθηναϊκός το 1969, όπως θα δούμε στην επόμενη ανάρτηση.